asgari yaşam hakkı

Yeni bulduğum bir internet yazarı (Musa Şimşekçakan) bir yazısının girişinde şöyle demiş:

"
Dua bir istektir.
İçinde bulunulan hali değiştirme isteği…
Bir bakıma mevcut duruma bir başkaldırı ve isyandır.
İnsanın yeni arayışlar içinde olmasını sağlayan…
İnsanın içinden bulunduğu kötü durumu kader sayan sünepeliğin reddedilmesi için olsa gerek Kur'an'da "Dua etmedikten sonra ne işe yararsınız." (25/77)denilmiştir.
İnsanın onurunu korumak ve başkalarının önünde küçük düşmesini önlemek için sadece ama sadece Allah'tan istemesi önerilir.
Aynı zamanda bu insanın başkalarına yardıma muhtaç durumda bırakılmaması gereğini hatırlatır.
Nitekim insanın Allahtan başkasına karşı borçlu bırakılmaması hali asgari yaşam hakkı sayılmalıdır.
Başka bir ifade ile herkes için sadece Allah'tan isteriz diyebileceği bir düzey insanlık onuru için vazgeçilmez bir gereklilik olsa gerek.
.."

Yazarın henüz birkaç yazısını okudum ve üslubu beni bazen rahatsız ediyor: Tepkisi kontrolsüz ve duygusallaşmış görünüyor, bu yüzden de yer yer düşünceleri bulanıyor. Ama yukarıda alıntıladığım kısım oldukça hoşuma gitti. Asgari yaşam hakkının "insanın Allah'tan başkasına borçlu bırakılmayacağı hal" olarak tanımlanması düşünsel eğilimime oldukça uygun ama söylemsel birikimime bir o kadar yeni. Siz ne dersiniz?